De Kark in Sandesneben is in dat Johr 1874 gründlich renoveert worrn. De Leitung leeg in de Hannen vun den Burat Lohmeier ut Ratzborg. Man de weer selten vör de Steed und so hett Pastor Catenhusen, de denn Paster in Sandesneben weer, de Opsicht föhrt. Und dat weer ok good so, denn he harr sien Kark und Gemeen meist 44 Johr lang deent un weer mit sien ganze Seel bi den Bu. As de Bu meist trecht weer, güng he in de Kark, üm allens to besichtigen. Dorbi weer de Dischermeister, de den Altar un de Kanzel leefert harr - een würdigen olen Handwarker ut Lauenborg. As se ünner de Kanzel stünnen, wies de Discher den Paster den smucken sneeden Engelskopp, den he dor vörn anbrocht harr.

De Paster bewunner de fien Arbeit un den leefen Utdruck vun den Engel un fröög, woneem de herkamen weer. Dor vertell em de Meister, dat düsse Engelskopp fröher an den Altar vun de Kark in Lauenborg anbröcht weer. De Discher segg: „De weer een besünner Leevsten vun ehrn Vadder, Herr Paster. De weer dormals as jungen Geistlichen in Lauenborg insett. Later weer he ja Superintendent in Ratzborg. Ehr Herr Vadder hett faken seggt, em dücht, dat de Engel em elk Maal, wenn he na den Altar güng, fründlich tosmüstert hett.

To de Tiet weer ik sülbenst een arm Waisenkind. Mien Öllern sünd kott na miene Konfirmatschon dood bleven. Ik weer ganz alleen trüch bleven un stünn een Dag vertwiefelt an ehr Graff un wüss nich een un ut. Door fööl ik een Hand up min Schuller un een leeve Stimm seggt: „Mien leeven Jung, verzaag nich. Verlaat di op den Herrn, de hett noch nie een verlaaten, de em vun ganz Hart vertruut hett.“

Dat weer mien leeven Herr Paster, de mi mit sien Wöör trösten wull. Man dat weern nich bloots leddige Wöör. Herr Paster hett mi holpen, dat ik bi een düchtigen Dischermeister in de Lehr kamen bün. Un to all Mahltieden dröff ik in`t Pastorat kamen und he un sien Famielje hefft mi as en egen Kind behannelt. Dat heff ik nie nich vergeten“.

De Discher vertellt wieder: „As ik denn Gesell weer, güng ik op Wannerschop. Na etliche Johren keem ik trüch in min Heimat, un veel weer anners worrn. Man ik heff licht Arbeit in de Stadt funnen, denn dor geev dat veel to doon. De Kark in Lauenborg weer denn renoveert.

Ach, Herr Paster, an disse Renovatschoon kann een bloot mit Wehdaag un Entrüstung denken. Ut rein Unverstahn hefft se dor wohre Verbreken begangen. De schönsten Kunstwarken hefft se tonicht maakt oder billig verköfft. Een wunnerschön smeed Gitter hefft se na Hamborg verschüert, und de Hamborger hefft dat denn düer na England wiederverköfft.

As een poor Johren later de König Friedrich VI. vun Dänemark na Lauenborg keem un de Kark besichtigt hett, is he richtig fühnsch worrn un hett ropen „Dat is ja een Schand!“

Een Mal güng ik na Fieravend dör de Kark un stünn still vör den Hupen Holt, de vörmals de Altar west weer. Dor keem mi dat vör, as wenn mi wat ankeek. Ik kiek nu nauer hen, un richtig, dor is dat de Engelskopp, de ut den Drümmerhupen rutkeek.

Wat – heff ik dacht – dat is ja de Engelskopp vun den mien leeve Herr Paster so veel hollen hett! Un de sall nu tonichten maakt warrn un wohrschienlich as Füerholt verbrennt warrn! Ik kiek mi üm: nüms is in der Kark. Ik heff een lütte Saag in de Tasch, de heff ik nahmen, den Kopp afsaagt un swupp, denn weer he ok al in mien Tasch verswunnen. As ik wedder tohuus weer, heff ik em in mien Schapp leggt, und door is he denn ok veele Johren bleven.

Ik weer Meister worrn, harr mi in Lauenborg daallaten un heff mien Brod verdeent. Man de lütt Engelskopp weer vör mi as een lütt Hilligdom, een Andenken an mien leeven Paster, de nu ok al lang nich mehr leefen dee. Ik weer nu ok old worrn un heff över den Ruhestand nadacht. Man denn kreeg ik den Updrag vör de Kark in Sandesneben. Den heff ik mit Freud annahmen.

Holl, denk ik mi, door sall de Engelskopp hen. Door is de Söhn vun mien leeven Paster nu as Paster anstellt. De sall em hebben. Un dorüm heff ik em hier baven an de Kanzel anbröcht. Ik hööp he sall Se un Ehr Gemeen en Freud wesen.“

De Discher sweeg still un de Paster drückt em anröhrt de Hand.

Sietdem sünd veele Johrteihnten vergangen. De ole Meister is nich lang na de Renoveerung vun de Kark in Sandesneben dood bleven un ok de Paster is al lang op den Karkhoff in Sandesneben begraven, merrn in sien Gemeen, de he so leev hatt hett.

Man de lütt Engelskopp grööt jümmers noch fründlich in de Kark un erinnert an lang verleden Tieden.